اثربخشی آموزش ارتباط را ه حل مدار بر مهارت های ارتباطی پرستاران

اثربخشی آموزش ارتباط را ه حل مدار بر مهارت های ارتباطی پرستاران

اسلاید 1: 2اثربخشی آموزش ارتباط را ه حل مدار بر مهارت های ارتباطی پرستاران

اسلاید 2: 3 استاد: سرکار خانم مشعوفتهیه کننده :سمیرا فیض آبادی

اسلاید 3: اهداف: برقراری ارتباط موثر نه تنها جزو مهمترین نیازهای بيمار است، بلکه اساس كار پرستاری نیز محسوب میشود. در این مطالعه تاثیر آموزش فنون ارتباطی را ه حل مدار بر مهارتهاي ارتباطي پرستاران بخشهای داخلی و جراحی مورد ارزیابی قرار گرفت.روش ها: در این مطالعه نیمه تجربی از نوع یک گروهی پیش و پس آزمون، تعداد 71 نفر از پرستاران مرد و زن بخشهای داخلی جراحی یک بیمارستان در تهران شرکت کردند. فنون ارتباطی را ه حل مدار در یک کارگاه یک روزه ( 8 ساعت) آموزش داده شد. مهارت های ارتباطی پرستاران بصورت پیش آزمون وپس آزمون ( 2 ماه بعد از مداخله) با پرسشنامه 26 سوالی محق ساخته ارزیابی شد که با ضریب همبستگی( 89/0=α)پايايي دروني آن تایید شد. برای هر یک از شرکت کنندگان، سه پرسشنامه (توسط خود فرد، سرپرستار و همکار) تکمیل شد. داده ها با استفاده از آزمونهای توصیفی و تحلیلی آنالیز شد.یافته ها: بین میانگین کل نمرات مهار تهای ارتباطی پرستاران قبل و بعد از آموزش به تفکیک افراد ارزیاب از نظر آماری اختلاف معناداری مشاهده شد. p =0/001] [همچنین بین میانگین نمره حیطه های چهارگانه مهارتهای ارتباطی پرستاران قبل و بعد از مداخله نیز تفاوت معنادار آماری مشاهده شد . p =0/001] [بحث و نتیجه گیری: آموزش کوتاه مدت اصول و فنون ارتباطی درمان راه حل مدار به پرستاران، میتواند بر جنبه های مختلف مهار تهای ارتباطی پرستاران بخشهای داخلی و جراحی، شامل ارتباط عمومی ، ارتباط درمانی و حمایت روحی بیماران و نگرش آنان به مقوله ارتباط با بیمار، تاثیر مثبتی داشته باشد.چکیده

اسلاید 4: برقراری ارتباط کلید ایفای نقش در حرفه پرستاری است و در واقع اساس کار پرستاران در مراقبت از بیماران محسوب می شود . ارتباط مناسب علاوه بر اینکه از نیازهای مهم بیمار است، جنبه بسیار مهمی از مراقبت های پرستاری است که علاوه بر اطلاع رسانی درباره بیماری و نوع درمان آن به بیمار، به درک نگرانی های بیمار منجر شده و باعث درک و همدلی بهتر، حمایت روحی و روانی، بهبود پیامدهای جسمی، روانی و رفتاری و فراهم شدن آسایش بیمار می شود [۲۳] و در مقابل، عدم برقراری ارتباط مناسب از مهمترین دلایل عدم شناسایی نیازهای روحی- روانی و اجتماعی بیماران است [۶-۴ از همین رو، امروزه آموزش مهارتهای ارتباط بین فردی به پرستاران، جزو اصلی ترین راههای ارتقاء کیفیت مراقبتها شناخته می شود، زیرا باعث تغییر رفتار و نگرش آنان نسبت به مقید بودن این مهارتها، ارتقاء رضایت شغلی آنان و همچنین شناسایی نیازها، ایجاد تغییر مثبت در وضعیت بالینی و کسب رضایت بیماران می شود [۱۱-۷]. مقدمه

اسلاید 5: با این حال، پژوهش ها بیانگر این است که این آموزش ها به تنهایی قادر به ایجاد روابط رضایت بخش نیستند و در واقع برقراری ارتباط درمانی چیزی فراتر از به کارگیری اصول و فنون و روش های معمول ارتباطی است به همین دلیل است که هنوز هم پرستاران برای اجتناب از استرسهای احتمالی مخرب و ناراحت کننده، از برقراری تماس نزدیک و ارتباط عاطفی با بیماران خودداری می کنند [۱۲] در پژوهش های اخیر ایران نیز همانند مطالعه مرادی (۱۳۸۶)، آگاهی پرستاران در زمینه ارتباط با بیمار فقط ۲۲ درصد در سطح خوبی قرار دارد و تنها ۴۳درصد پرستاران معتقدند که به درخواست های بیمار در ساعات پرحجم کاری ، باید پاسخ مناسب و سریع داده شود [۱۳]. این در حالی است که امروزه به توجه و صرف زمان بیشتر در مقوله ارتباط جهت افزایش کیفیت مراقبت ها تاکید شده است .گرچه از دیدگاه بیماران و پرستاران این کمبود می تواند از مهمترین موانع برقراری ارتباط باشد [۱۶،۱۷ [در مطالعه جولایی (۱۳۸۹)، خرده مقیاس آموزش پرستاران که به نوعی مربوط به ارتباط پرستار با بیمار می شود ، کمترین سطح رضایت بیماران را به خود اختصاص داده است [۱۸].

اسلاید 6: براساس نتایج مطالعه فراهانی (۱۳۸۵) نيز، تنها ۲۳ درصد بیماران از ارتباط پرستاران رضایت کامل داشته اند [۱۹] در مطالعه حاجی زاد (۱۳۹۰) نیز، خرده مقیاس ارتباط و گرایش مثبت در این رفتارهای مراقبتی، از نظر بیماران کمتر مشاهده می شود [۲۰] در همین راستا پژوهش های اخیر نشان داده است که آموزش و بکار گیری آموزش فنون ارتباطی با رویکرد درمان کوتاه راه حل مدار SFBT [solution - focused brief therapy [بعنوان یک الگوی ارتباطی بیمار محور، می تواند پرستار را نسبت به اهمیت فراوان برقراری ارتباط با بیمار آگاه نموده و بر مهارتهای ارتباطی آنان تاثير تقريبا ماندگاری داشته باشد [ ۲۱ , ۲۲ درمان کوتاه راه حل عدار حاصل تحقیقات طولانی و گسترده دنی شیر و همکارانش از سال ۱۹۸۰ می باشد و شامل مجموعه ای از پیش فرض های ارتباطی است که بر اساس آن می توان فرد را به بهترین نحو برای تغییر، سازگاری و رشد برانگیخت [۲۳،۲۴].