بررسی آثار و زندگینامه‌ی خاقانی

بررسی آثار و زندگینامه‌ی خاقانی

اسلاید 1: عنوان تحقیق : بررسی آثار و زندگینامه ی خاقانی محقق : فاطمه باباییمدرس : سرکار خانم کوکبیپاییز 97

اسلاید 2: خاقاتیافضل‌الدّین ، بدیلِ بنِ علی خاقانی شروانی متخلّص به خاقانی .(۵۲۰ قمری در شَروان - ۵۹۵ قمری در تبریز).از جمله ی نامدارترین شاعران ایرانی‌تبار و بزرگ‌ترین قصیده‌سرایان تاریخ شعر و ادب فارسی به‌شمار می‌آید. از القاب مهم وی حَسّان العجم است. آرامگاهش در شهر تبریز است.مقبرة الشعرای تبریز، محل دفن حدود ۴۰۰ تن از دانشمندان و ادیبان نام‌آور ایران است.خاقانی نیز در همین مکان به خاک سپرده شده است .

اسلاید 3: افضل‌الدین بدیل بن علی خاقانی حقایقی شَروانی در سال ۵۲۰ (قمری) در شهر شَروان به دنیا آمد. تاریخ تولد او از اشاره‌های موجود در دیوان به دست آمده‌است. پدرش نجیب‌الدین علی مروی درودگر بود. مادر او مسیحی نسطوری بود که به اسلام گرویده بود. عمویش کافی‌الدین عمر، طبیب و فیلسوف بود و خاقانی تا بیست و پنج سالگی در سایه ی حمایت او بود و در نزد او انواع علوم ادبی و حکمی را فرا گرفت. چندی نیز در خدمت ابوالعلاء گنجه‌ای ، شاعر بزرگ معاصر خود ، که در دستگاه شروانشاهان به سر می‌برد ، کسب فنون شاعری کرد. پس از آنکه ابوالعلاء ، وی را به خدمت خاقان منوچهر شروانشاه معرفی کرد ، لقب «خاقانی» بر او نهاد. از آن پس خاقانی نزدیک به چهل سال وابسته به دربار شروانشاهان ، و در خدمت منوچهر شروانشاه، و پسر و جانشین او اخستان شروانشاه بود.زندگینامه

اسلاید 4: در حدود سال ۵۵۰ ، به امید دیدار استادان خراسان و دربارهای مشرق ، روی به عراق نهاد و تا ری رفت. در آنجا بیمار شد ، و والی ری او را از ادامه سفر بازداشت و خاقانی مجبور به بازگشت به «حبسگاه شروان» گشت. پس از مدتی توقف در شروان به قصد حج و دیدن امرای عراقین ، از شروانشاه اجازه ی سفر گرفت ، و در زیارت مکه و مدینه چندین قصیده سرود. در حدود سال ۵۵۱ یا ۵۵۲ سرگرم سرودن مثنوی تحفةالعراقین بود . در راه سفر به بغداد ، از ایوان مدائن گذر کرد و قصیده ی «غرا » ی خود را درباره ی آن ساخت.در بازگشت به شروان باز خاقانی به دربار شروانشاه پیوست. لیکن میان او و شروانشاه به علت نامعلومی کدورت ایجاد شد، و آنچنانکه از قصیده‌های حبسیه که در دیوانش ثبت است ، برمی‌آید یک سالی را در حبس گذراند. بعد از چندی در حدود سال ۵۶۹ قمری به سفر حج رفت و بعد از بازگشت به شروان در سال ۵۷۱ فرزند بیست ساله ی خود رشیدالدین را از دست داد ، و بعد از آن مصیبت مرگ همسر و مصائب دیگر بر او وارد شد. از آن پس میل به عزلت یافت و از خدمت در دربار شروانشاهان کناره گرفت. در اواخر عمر در تبریز به سر می‌برد و در همان شهر درگذشت و در مقبرةالشعرا ، در محله سرخاب تبریز به خاک سپرده شد. سال وفات او را ۵۹۵ و هم ۵۸۲ نوشته‌اند.