دیستمپر
اسلاید 1: دیستمپر یا بیماری سگ های جوان
اسلاید 2: مقدمهديستمپر يكي از بيماري هاي تب دار و بسيار مسري سگها و ساير گوشتخواران می باشد كه گسترش جهاني دارد . ويروس ديستمپر در مقايسه با ساير ويروس هايي كه در سگها بيماري ايجاد مي كند، ابتلا و مرگ و مير بيشتري را سبب مي گردد . بروز بيماري در سگهاي جوان 3 تا 6 ماهه كه ازايمني كامل و فعالي برخوردار نمي باشند بيشتر مشاهده مي شود . تنها ويرو س هاري در ميان ساير ويروس هايي بيماري زا در سگ ميزان كشندگي بيشتري از ويروس ديستمپر دارد.
اسلاید 3: اتیولوژی ويروسCanine Distemper از خانواده ی پاراميكسويریده عامل بیماری است که اپیتلیو لنفوتروپ می باشد. این ویروس با روش های رایج ضدعفونی از بین می رود و در آب و هواي گرم در صورتي كه سگ مبتلا از لانه خارج شود ويروس قادر به ادامه حيات در لانه نمي باشد . در محيط سرد و در طول فصل زمستان، ويروس براي مدت بيشتري زنده مي ماند . ويروس نسبت به اشعه ماوراء بنفش حساس است .
اسلاید 4: علائم باليني در فرم حاد بيماري ديستمپر، دوره ي نهفتگي معمولاً 14 تا 18 روز است در چهارمين تا هفتمين روز بيماري، بدون آنكه علامت آشكاري از بيماري ديده شود، لوكوپني و تب ناپايداردرحيوان بروز مي كند . درجه حرارت بدن براي مدت 7 تا 14 روز كاهش يافته و به حد طبيعي خود مي رسد اما پس از آن مجدداً افزايش يافته و با التهاب مخاط بيني و ملتحمه چشم همراه مي شود، سرفه، اسهال ، استفراغ، بي اشتهايي، دهیدراتاسیون و كاهش وزن از نشانه هاي شايعي هستند كه در فرم حاد بيماري مشاهده مي شوند ودر فرم پوستی بیماری با هایپرکراتوز و هاپرپلازی بالشتک های کف پاو همچنین ایجاد خراش هایی بروی سطح شکم مواجه می شویم.
اسلاید 5: در فرم عصبی علائم به صورت آنسفاليت حاد،، آتاكسي،، چرخش، حساسيت شديد، سفتي و سختي عضلات، احساس ترس، ناله كردن و كوري مشاهده می شود. لازم به ذكر است سگهايي كه نشانه هاي عصبي در آنها با تأخير بروز مي كند غالباً مصونيتي در برابر ويروس كسب مي نمايند و بنظر مي رسد علت آن مهار شدن ويروس توسط واكنش هاي ايمني و اثرات حفاظتي سد خوني مغزي باشد . سگهايي كه از بيماري جان سالم بدر مي برند ممكن است ضايعات عصبي از قبيل اسپاسم عضلات جمع كننده و اختلالات بينايي و بويايي در آنها باقي بماند . در سگهاي بالغ علاوه بر آنسفاليت حاد و تحت حاد، ويروس قادر به ايجاد دو فرم كاملا متفاوت آنسفاليت مزمن نيز مي باشد . كه يك فرم آن در سگهاي 4 تا 8 ساله بروز مي كند، آنسفاليت چند كانوني ناميده مي شود و دوره باليني آن بيش از يك سال است . و فرم ديگر آنسفاليت مزمن كه در ديستمپر بروز مي كند به نام آنسفاليت سگهاي مسن معروف است. كه يك بيماري پيشرونده و نادر بوده و غالباً سگهايي را كه سن آن ها بيشتر از شش سال است، گرفتار مي سازد.
اسلاید 6: علائم آزمایشگاهی و کالبد گشاییجهت انجام آزمایش ازمعده، مثانه و لگنچه ی کلیه نمونه برداری می کنیم .زیر میکروسکوپ در بافت پوششی این اندام ها گنجیدگی های داخل هسته ای قرمز یا سیتوپلاسمی میبنیم که از نشانه های پاتوگونومونیک بیماری می باشد.مشاهده هایپر پلازی بالشتک های کف پا ،نازو فارنجیازیس موکوسی چرکی ،تخریب مینای دندان و پنومونی هم از علائم کالبد گشایی بیماری می باشند.
اسلاید 7: راه هاي انتقال ویروس دیستمپر به سرعت از طریق ذرات دفع شده در عطسه و سرفه انتقال می یابد و بيماري به سرعت در ميان سگهاي جوان و حساس گسترش مي يابد و پيشرفت آن در توله سگها سبب بقاي عفونت در جمعيت سگهاي جوان مي گردد . از نظر بيولوژيكي در ديستمپر سويه هاي بيماري زاي متعددي شناخته شده است . بعضي از انواع آن قدرت بيماري زايي خفيف داشته و فرم پنهان بيماري را ايجادمي كند . و بعضي انواع ديگر نيز فرم حاد بيماري را پديد مي آورند كه با فراواني مرگ و مير بالا همراه است.. شايع ترين عوارض كه به عنوان وجه اشتراك تمامي سويه هاي ويروس ديده مي شود اثرات تضعيف كننده سيستم ايمني در سگها مي باشد كه به دنبال تكثير ويروس در غدد لنفاوي و در طول دوره نهفته بيماري ايجاد مي شود.سگهايي كه در مبارزه با ویروس پيروز مي شوند مصونيت يافته و به فرم پنهان بيماري مبتلا مي گردند به جز موارد نادري كه دچار آنسفاليت مي شوند.
اسلاید 8: درمان و پيشگيري هيچگونه دارو يا تركيب شيميايي ضد ويروسي كه از ارزش عملي خاصي در درمان ديستمپر سگها برخوردار باشد وجود ندارد . به منظور كنترل عفونت ثانويه ي باكتريايي از آنتي بيوتيك هاي وسيع الطيف و جهت درمان و مكمل تغذيه اي استفاده مي شود . الكتروليت ها، ويتامين های خانواده B و دي اتيل اتر در درمان ديستمپر مؤثر است.. دگزامتازون در درمان سگهايي كه به علت ابتلا به ديستمپر علائم عصبي از خود بروز ميدهند مفيد واقع مي گردد.توصيه مي شود كه از غذاهاي پخته و به خصوص سوپ در تغذيه حيوان تا بهبودي كامل استفاده شودمصونيتي كه از مادر به فرزند منتقل مي گردد مانع ايمن سازي توله ها مي گردد. به منظور دستيابي به بيشترين شانس مصونيت بخشي و به حداقل رساندن احتمال عفونت توسط ويروس، واكسيناسيون توله ها بايد از سن شش هفتگي آغاز شده و تا سن 14 هفتگي هر دو هفته يك بار ادامه يابد
نقد و بررسی ها
هیچ نظری برای این پاورپوینت نوشته نشده است.