قمرها

قمرها

اسلاید 1: به نام او

اسلاید 2: قمرهاتصویرماه تنها قمر طبیعی زمین در کاملترین حالت خود (به اصطلاح بدر ماه)

اسلاید 3: قمر در ستاره‌شناسی به جسمی آسمانی گفته می‌شود که گرد جسم آسمانی بزرگ‌تری (سیاره) بگردد. با اینکه کلمه قمر عربی است ولی بهتر است برای ابهام‌زدایی از آن استفاده شود زیرا «ماه» اختصاصاً برای اطلاق به قمر زمین استفاده می‌شود؛ و در ضمن کلمه «ماه» معنای دیگری هم در بخش‌بندی سال دارد. در بسیاری از زبان‌های اروپا، از عبارتی مترادف با ماهواره طبیعی برای اشاره به قمر استفاده می‌شود.دیگر سیارات منظومه شمسی هم قمرهایی دارند. این قمرها فقط مختص منظومه شمسی نبوده و احتمال می‌رود برای سیاره‌های فراخورشیدی نیز یافت شود. بیشترین تعداد قمرها در منظومه شمسی متعلق به سیارات گازی است. بهرام دو قمر به نام‌های فوبوس و دیموس دارد. گانیمد از اقمار مشتری و بزرگ‌ترین قمر منظومه شمسی است.مهم‌ترین قمرهای منظومه شمسی عبارتند از: ). ماه (قمر زمین)، قمرهای گالیله‌ای (قمرهای مشتری)، تیتان (قمر زحل)، تریتون (قمر نپتون)قمر چیست ؟تصویری از سطح ماه تنها قمر زمین

اسلاید 4: تعداد قمرهای شناخته شدهاکنون ۱۷۰ قمر در منظومه شمسی شناخته شده‌است. البته تعداد قمرها به این بستگی دارد که قمر را چگونه تعریف کنیم، اگر شما قمر را جسمی که به دور یک سیاره می‌گردد تعریف کنید از جمله تکه یخ‌هایی که در حلقه‌های زحل وجود دارند، تعداد اقمار منظومه شمسی بر چندین میلیون میلیارد بالغ خواهد شدتصاویر برخی از اقمار منظومه ی شمسیاین اقمار عبارتند از : 1-فوبوس و دیموس دو قمر مریخ2-ماه قمر زمین3-آیو و اروپا و کالسیتو یا تالیتو و گانمید یا گانیمید چهار قمر از 79 قمر مشتری 4- و هایپریون یک قمر از 62 قمر زحل

اسلاید 5: تقسیم‌بندی قمرهاقمرها را می‌توان به دو دسته طبیعی و مصنوعی تقسیم‌بندی کرد:قمرهای طبیعی ماه‌ها هستند که به‌طور منظم به دور سیارات می‌گردند.قمرهای مصنوعی قمرهایی هستند که انسان‌ها برای تحقیق، رصد و ارتباطات، تولید و به مدار زمین یا یک سیاره یا یک قمر طبیعی پرتاب می‌شودمانند ماهمانند ماهواره های در مدار زمین

اسلاید 6: قمر زمین(ماه)ماه تنها قمر طبیعی سیاره ی زمین با فاصله ی متوسط ۳۸۴٬۴۰۲ کیلومتراز آن است که با بازتاب نور خورشید برخی از شب‌های زمین را کمی روشن می‌کند. قطر ماه حدود ۳۵۰۰ کیلومتر (در بزرگی پنجمین در منظومه شمسی)، و دارای بزرگ‌ترین نسبت بزرگی با سیاره ی خود در این منظومه است. ماه جو ندارد و سطح آن از برخورد سنگ‌های آبله گون است. ماه تنها کره خارج از زمین است که انسان‌ها تاکنون بر روی آن گام نهاده‌اند؛ در سال ۱۹۶۹ سازمان ناسا دو تن از فضا نوردان خود را به نام‌های نیل آرمسترانگ و باز آلدرین به ماه فرستاد. این دو اولین کسانی بودند که بر روی کره ی ماه قدم نهادند.سه فضانوردی که برای اولین بار طی ماموریت آپولو 11 برای اولین بار در تاریخ 25 جولای 1969 به ماه رفتندبه ترتیب از راست به چپ: باز آلدرین-مایکل کولینز و نیل آرمسترانگتصویری از سطح آبله گون ماه