مکتب ساختارگرایی

مکتب ساختارگرایی

اسلاید 1: ماهیت مکتب ساختارگراییساختارگرایی قائل به وجود هستۀ سخت و پنهان در پس پدیده های ظاهری از جمله پدیده های فرهنگی و ارتباطی است که نشانه شناسی سعی دارد با شناخت و تحلیل علائم و نشانه های ظاهری، به فهم آن هستۀ سخت به عنوان «ژرف ساخت» پی ببرد. هدف ساختارگرایی:کشف ساختارهای عمیقی است که به جهان بشری نظم و انسجام می بخشد.

اسلاید 2: ساختارگرایی ۱ - نظریه ای که در آن روابط انسانی بیش تر با نمادگرایی منطقی تفسیر و توجیه می شود. ۲ – شیوه ی تجزیه و تحلیل زبان براساس توصیف ویژگی های ساخت و نظام آن.

اسلاید 3: ساختارگرایی به موارد زیر اطلاق می شود. ساختارگرایی یک رویکرد در مطالعه علوم انسانی است که پدیده ها را به عنوان نظامی از اجزای مرتبط به هم مورد بررسی قرار می دهد. زبان شناسی ساخت گرا ساختارگرایی (معماری) ساختارگرایی (زیست شناسی) ساختارگرایی (فلسفه علم) ساختارگرایی (فلسفه ریاضیات) ساختارگرایی (روان شناسی) ساختارگرایی (جامعه شناسی)

اسلاید 4: ساختارگرایی یکی از نظریه های رایج درعلوم اجتماعی است. بر پایه این طرز فکر، تعدادی ساختار ناپیدا و ناملموس، چارچوب اصلی پدیده های ظاهری اجتماع را تشکیل می دهند. روش ساختارگرایی در نیمه دوم سده بیستم از سوی تحلیلگران زبان، فرهنگ، فلسفه ریاضی و جامعه به گونه ای گسترده بکار برده می شد. اندیشه های فردینان دوسوسور را می توان آغازگاه این مکتب دانست. هرچند پس از وی ساختارگرایی تنها به زبان شناسی محدود نشد و در راه های گوناگونی بکار گرفته شد و مانند دیگر جنبش های فرهنگی، اثرگذاری و بالندگی آن بسیار پیچیده است. با این حال، ساختارگرایی عموماً به اندیشه فرانسویِ دهه ۱۹۶۰ اطلاق می شود و با نام متفکرانی چون کلودلوی استروس، رولان بارت،میشل فوکو،ژرار ژنت، لوئی آلتوسر،ژاک لاکان، آلژیر داس گره ماس، و ژان پیاژه آمیخته شده است. ساختارگراییِ فرانسوی به رغم آن که با فرمالیسم روسی و شاخه های فرعی آن نظیر مکتب پراگ و ساختارگراییِ لهستانی پیوند تنگاتنگی دارد، به واسطه تنوع خود و توانِ میان رشته ای اش، از آن ها متمایز است. ساختارگرایی به منزله مرحله ای فراسوی انسان گرایی و پدیدارشناسی، به بررسی روابط درونی ای می پردازد که زبان و نیز تمامیِ نظام های نمادین یا گفتمانی را می سازند.

اسلاید 5: ساختارگرایی(معماری) ساختارگرایی نام جنبشی در معماری و برنامه ریزی شهری است که در حدود اواسط قرن بیستم میلادی اتفاق افتاد. این جنبش، واکنشی به عملکردگرایی کنگره بین المللی معماری مدرن که به بیانی تهی از زندگی از برنامه ریزی شهری انجامیده بود که هویت باشندگان و ساکنین و فرم های شهری را نادیده می گرفت. ساختارگرایی در معنای عام یک مکتب فکری است که در مکان ها و زمان ها و رشته ها و زمینه های مختلف ظهور و بروز یافته است. ساختارگرایی را می توان در زبان شناسی، انسان شناسی، فلسفه و هنر یافت. در ابتدای مقاله و نوشتار عمومی ساختار گرایی تعاریف زیر آمده است: «ساختار گرایی یک پارادایم نظری است که عناصر فرهنگ را برجسته می کند و باید در ارتباط با یک نظام در برگیرنده بزرگتر دیده شود.» سیمون بلک برن نیز متناوباً به طور مختصر بیان داشته است که، «ساختار گرایی اعتقادی است مبتنی بر این که پدیده زندگی انسان پدیده ای معلوم و مفهوم نیست مگر در روابط متقابل آنها. این روابط ساختاری را شکل می دهند، و در پس گوناگونی های محلی پدیده های ظاهری قوانین دائمی از فرهنگ انتزاعی در جریان است».