زندگی نامه استاد خیامپور

زندگی نامه استاد خیامپور

اسلاید 1: فهرستزندگی نامه استاد تالیفکتاب شناسی نسخه های خطی تصیح،ترجمه، مقالهبازنشستگی

اسلاید 2: زندگی 1دکتر عبدالرسول خیام‌پور، فرزند حاجی محمود طاهباز، استاد دانشگاه تبریز بود. خیّامپور، در مهرماه ۱۲۷۷ هجری خورشیدی در تبریز متولّد شد. تحصیلات مقدّماتی رادر تبریز گذراند و سپس به تهران رفت و سال ۱۳۰۶ از دبیرستان دارالفنون در رشتهٔ ادبی دیپلم گرفت و مدّت سه سال در مدارس اهواز به تدریس پرداخت. در سال ۱۳۱۲ در رشته فلسفه و ادبیات با رتبهٔ اوّل از دارالمعلّمین فارغ التّحصیل شد و نشان درجه یک علمی را از آن خود ساخت.

اسلاید 3: زندگی2پس از فراغت از تحصیل به ترکیه سفر کرد و بین سال‌های ۲۶–۱۳۱۶ مدیریت دبستان ایرانیان را در استانبول برعهده گرفت. خیام‌پور در این سال‌ها، دانشنامه ی دکترا خود از دانشگاه استانبول ترکیه دریافت کرد. پس از بازگشت به ایران به جمع استادان دانشکدهٔ ادبیّات دانشگاه تبریز پیوست و به تدریس پرداخت. او در این مدت در کنار افرادی چون منوچهر مرتضوی و سیدحسن قاضی طباطبایی، یحیی ماهیار نوابی، احمد علی رجایی بخارایی، احمد ترجانی زاده، محمد جواد مشکور فعالیت می‌نمود. این دوران همزمان بود با فعالیت صاحب‌نظرانی نظیر میرزاجعفر سلطان القرایی، حاج حسین آقا نخجوانی، حاج میرزا عبدالله مجتهدی، حاج محمد آقانخجوانی. وی از مهر ۱۳۲۶ در دانشکده ادبیات دانشگاه تبریز به تدریس پرداخت. در ۱۳۲۹ به سمت ریاست کتابخانه دانشکد ی ادبیات دانشگاه تبریز و سپس به معاونت دانشکده منصوب گردید و تا ۱۳۴۲ در این سمت باقی ماند

اسلاید 4: تالیف کتاب فرهنگ سخنوراندر سال ۱۳۳۴ خیام‌پور شروع به تألیف این کتاب نمود و پس از شش سال فرهنگ سخنوران را در یک جلد (در سال ۱۳۴۰) منتشر کرد. این کتاب اینک از کتب مرجع اهل تحقیق به‌شمار می‌رود. عبدالحسین زرین کوب هم در مقدمه چاپ دوم فرهنگ سخنوران می‌نویسد: «فرهنگ سخنوران مرجع مستمر و موثّقی است برای پژوهندگان ادبیّات ایران خاصّه شعر فارسی است. این فرهنگ تحقیقی که در واقع کتاب‌شناسی تاریخ شعر و شاعری درزبان فارسی محسوب می‌شود و در عین حال تحقیق ابتکاری است که هنوز در زمینه‌های دیگر و حتی در زمینه نثر فارسی جای نظیر آن خالی مانده‌است.» سپس، ضمن برشمردن مزایای کتاب می‌نویسد: «در این کتاب نویسنده تمام مآخذ قابل دسترسی را در باب نام آوران شعر فارسی آورده‌است، در ذیل نام آنها را به ضبط می‌آورد. کاری دقیق که شکیبایی عاشق راستین را طلب می‌کند و پیداست که تا محققی عشق واقعی به شعر و زبان فارسی نداشته باشد، خود را یک تنه در کاری که امروز جز یک مؤسسه پر طول و عرض پژوهشی و آن نیز جز با صرف هزینه‌ای فراوان و با همکاری جمعی بسیار از محققان پرشور از عهده انجام دادنش برنمی آید، درگیر نمی‌کند.»