نمود شخصی بخشی نانوشته از ارتباطات و مهارت‌های ارائه شماست. هنگامی که در یک جمع در حال صحبت هستید، ممکن است در حال معرفی سازمان یا خودتان باشید اما در هر صورت این شما هستید که در خط مقدم‌اید. این شما هستید که دیگری می‌بیند، این شما هستید که پیش از آنکه دهان‌تان را برای صحبت بگشایید، در موردتان فرضیه‌ها ساخته شده و خواسته یا ناخواسته مورد قضاوت قرار خواهید گرفت.

احساسات اولیه مخاطب بسیار مهم است. این احساسات ممکن است در مورد عقاید شما باشد یا در مورد لباس‌تان. اثرگذاری بصری به همان اندازه اثرگذاری سمعی مهم است. مردم به سرعت و با توجه به حالات چهره، لباس‌هایی که پوشیده‌اید، آرایشی که کرده‌اید و یا نحوه تن بیانی‌تان، در مورد شما فرضیه‌ها خواهند ساخت!

حالات چهره:

برای تغییر چهره‌تان کار زیادی نمی‌توانید انجام بدهید اما برای تغییر حالت آن، چرا. هر چقدر که روزتان بد شروع شده باشد و یا هر چقدر مصیبت و بحران را پشت سر گذاشته باشید، بهتر است بدانید مردم برای دیدن آن در صورت گرفته شما جمع نمی‌شوند!

به حالت چهره‌تان هنگام ارائه توجه کنید.

این وظیفه شماست در قبال خودتان و سازمان‌تان که به رغم همه ناملایماتی که در درون دارید خود را آرام، صمیمی و حرفه‌ای در کار خود نشان دهید. برای لبخند زدن و بهتر دیده شدن تلاش کنید.

تصویر شخصی:

آنچه از یک آیینه به شما بازتاب می‌یابد، ضرورتاً همان تصویری نیست که دوستان شما، هم شاگردی‌هایتان و یا همکاران‌تان می‌بینند. خانواده، دوستان و هم دانشکده‌ای‌ها شما را معمولاً آسوده، در حال انجام وظیفه و یا گوش دادن به آنها دیده‌اند و این ضرورتاً آن چیزی نیست که شما هستید.

واقعاً چه تعدادی از مردم می‌توانند به این نکته اعتراف کنند که به آیینه می‌نگرند بدون این که بدنبال تغییر در حالات چهره خود نباشند؟

کاملاً طبیعی است که در مقابل آیینه با بالا بردن ابروها، لبخند زدن یا کشیدن بخشی از صورت، نقش بازی کنید! به همین دلیل است که مردم در صورت مشاهده یک عکس “بد” از خود، اغلب احساس خودآگاهی می‌کنند.

خود واقعی‌تان:

سازگاری در طبیت انسان است. همه مردم بسته به اینکه چه کسی را ملاقات کرده و یا با چه کسی گفتگو می‌کنند، رویکردهای خود را تغییر می‌دهند. بر همین اساس احساسات آنها نیز قابل پیش‌بینی است. هر شخصی نقش‌هایی متفاوت و البته زیاد در زندگی دارد.  شما می‌توانید در یک روز در عین یک شخص بودن، والدین بوده، پسر، دختر، برادر، مشاور، بیمار، مشتری و … باشید. این نقش‌های متفاوت همه نیازمند خصوصیات ویژه و مهارت‌های خاص در ارتباطات شخصی و نیز نمود بیرونی هستند. تصویر بیرونی شما ( نمود) طرز دیده شدن شما در جهان بیرونی است چه این تصویر واقعی باشد و چه غیر واقعی. برای مطالعه بیشتر در این زمنیه می‌توانید مقاله ما را در خصوص ارتباطات غیر کلامی و چهره به چهره مطالعه کنید.

پوشش و آرایش:

پوشش مناسب داشته باشید.

چه نوعی از نمود بیرونی متناسب با سازمانی است که نماینده آن هستید؟ تنها شما می‌توانید به این سوال پاسخ دهید. با توجه به ماهیت کارتان لباس مناسب و متناسب را بپوشید. بعضی سازمان‌ها افراد اتو کشیده و آراسته را ترجیح می‌دهند حال آنکه سازمانی دیگر ممکن است لباس کار را برای نماینده خود بیشتر بپسندد. آرایش مناسب و پوشش پاکیزه، در هر صورت رجحان برانگیز است.

تن بیانی:

فهم تن بیانی، یکی از جنبه‌های مهم نمود شخصی است. کلماتی که از دهان شما خارج می‌شوند می‌بایست با حرکات بدنی شما حمایت شوند. در صورتی که تصویر بدنی شما با پیام صحبت شده تفاوت داشته باشد، غالباً جنبه غیر کلامی پیام شما دریافت می‌شود.

طریقه‌ای که می‌نشینید، می‌ایستید و … و حالات چهره شما حرف‌های زیادی را در خصوص احساسات شما و آنچه احساس می‌کنید، بیان می‌کند. هنگامی که افراد خشمگین و ناراحت اند، عادات بد رفتاری آنان بیشتر به نمایش در می‌آید. آگاهی از زبان بدن، اینکه در شرایط فشار چگونه رفتار می‌کنید، ناخواسته چه سیگنال‌هایی را به محیط می‌دهید، خشم و استرس تا چه حد بر شما اثر می‌گذارد و موارد مشابه به شما در درک اینکه چگونه بر دیگران غلبه کنید، کمک خواهد کرد.

کار بر روی زبان بدن، یکی از راه‌های بهبود نمود شخصی شماست. به عنوان مثال هنگامی که بر روی مسأله‌ای دشوار تمرکز نموده‌اید، ممکن است بیان شما سخت به نظر برسد، حال آنکه در واقع شما خشمگین نیستید، بلکه فقط در اندیشیده‌اید. این بدان مفهوم نیست که شما باید دور خود بگردید و لبخند بزنید، اما لازم است از این نکته که خود فیزیکی شما ممکن است پیغام متفاوتی از آنچه را که در  ذهن دارید بفرستد، آگاه باشید. همچنین تن بیانی ممکن است به عنوان پوششی برای احساسات گذرای شما به کار رود.

آیا تا کنون پیش آمده است که وقتی کلمه‌ای را نمی‌فهمید سر خود را تکان داده و یا از آن بگذرید؟ یا زمانی که در موقعیت بغرنجی قرار می‌گیرید، سعی کنید با لبخند زدن خودتان را آرام نشان دهید و یا اینکه بعد از شنیدن یک سخنرانی خواب آور با کف زدن خود را مشتاق جلوه دهید؟ در این شرایط ریاکاری نکرده‌اید، بلکه از زبان بدن به شیوه‌ای مثبت استفاده نموده‌اید.

اشارات و حرکات ما بخشی از شخصیت ماست. بخشی از آن چیزی که با آن خود را نشان می‌دهیم. حرکات دست و بازو می‌تواند علامت تأکید، کمک خواهی یا احساسات تند ما باشند. اینها فقط در شرایطی منفی هستند که با تکرار زیاد موجب خشم مخاطب شوند. مخاطب ممکن است با کشیده شدن زیاد خودکار بر روی میز، بازی کردن با موی سر و … خشمگین شود. چنین احساساتی بر برقراری ارتباط با دیگران تأثیر منفی خواهد گذاشت.

تن‌های بیانی‌ مثبت:

• نگاه داشتن ارتباط چشمی با کسی که با او صحبت می‌کنید.
• لبخند زدن به اندازه به ویژه در هنگام خوش و بش و یا پایان مکالمه
• نشستن بر روی صندلی و خم شدن به جلو که نشان دهنده توجه شما به مخاطب است.
• تکان دادن سر به علامت توافق
• نگاه مشتاقانه
• سکوت دفعی و به هنگام در مواقع لازم

تن‌های بیانی منفی:

• نگاه نکردن به افراد در زمانی که به آنها صحبت می‌کنید.
• لمس کردن و یا کشیدن یک انگشت یا پا و … .
• تکان خوردن متوالی به سمت جلو و عقب
• خاراندن جایی از بدن
• پاک کردن مداوم گلو
• بازی کردن بیهوده با موها، گوش ها، جواهر آلات، لباس، عینک و … .
• شکستن مفاصل انگشت‌ها و یا لمس کردن بند انگشت‌ها
• خمیازه کشیدن
• نگاه مکرر به ساعت مچی و یا دیواری
• افراط در نزدیک ایستادن به دیگران
• عدم توجه به فردی که در حال صحبت است.