کتاب درمان شناختی – رفتاری برای بیماری‌های مزمن پزشکی

کتاب درمان شناختی – رفتاری برای بیماری‌های مزمن پزشکی

اسلاید 1: فصل 6درد مزمن

اسلاید 2: مقدمه نظریه پردازان شناختی- رفتاری از میان مشکلات مزمن پزشکی بیش از همه درباره ی جنبه های شناختی- رفتاری درد مزمن و درمان آن بحث کرده اند (به ينسن و همکاران، ۱۹۹۱؛ اسپنس ، ۱۹۹۳ء کلی، ۱۹۹۹؛ كيفه، یاکوپس و ادوارد، ۱۹۹۷؛ تانه و لوشیت، ۱۹۹۷ رجوع کنید).

اسلاید 3: درمان شناختی رفتاری در سطوح گسترده مورد ارزیابی قرار گرفته و اثربخشی این درمان با توجه به تأثیر آن بر بسیاری از متغیرهای زیستی، روانی و اجتماعی مورد تأیید پژوهشی قرار گرفته است (مورلی، اکلستون و ویلیامز، ۱۹۹۹).

اسلاید 4: در همه ی بیماری هایی که یکی از ویژگی های آنها درد مزمن است، چندین مؤلفه و موضوع مشترک وجود دارد. ولی با این حال درمانگر باید ارزیابی، مفهوم پردازی و مداخلات خود را به شکل اختصاصی با عناصر سبب شناختی و پدیدارشناختی تجربه ی خاص هر بیمار از درد مزمن منطبق کند.

اسلاید 5: این مؤلفه های سبب شناختی و پدیدار شناختی بسته به این که بیمار از آرتروز، میگرن، کمردرد و یا اختلالات شغلی مربوط به استفاده ی بیش از حد از یکی از اعضای بدن، مثل رگ به رگ شدنهای مکرر مفصل رنج می برد، متفاوت خواهد بود.

اسلاید 6: درد مزمن معمولا به مشکلات روانی مهمی در بیماران منجر می شود و بر تمام جنبه های زندگی آنها تأثیر می گذارد. ممکن است بیماران افسرده شوند، از آینده بترسند، از کارهای روزانه ی خود کمتر لذت ببرند و حتی درباره ی درد مزمن احساس درماندگی کنند..

اسلاید 7: این مشکلات روانی به نوبه ی خود به مشکلات مربوط به کیفیت زندگی مانند مشکلات حرکتی و کاهش تعاملات اجتماعی به ویژه در سالخوردگان منجر می شود (وایدنر و زیکر،۱۹۹۳)

اسلاید 8: در این فصل عناصر اصلی درمان شناختی- رفتاری برای بیماران مبتلا به درد مزمن توضیح داده می شود. همچنین در موارد لزوم توضیح داده می شود که درمانگران در کار با بیماران خاص چگونه باید این اجزای اصلی را تعدیل کنند.

اسلاید 9: ارزیابی بیماران مبتلا به درد مزمن باید احساس کنند که کادر درمانی، آنها را درک می کنند. ارزیابی شناختی - رفتاری بهترین شیوه ی جمع آوری اطلاعات است و درمانگران را قادر می سازد این نکته را به بیماران منتقل کنند که مشکل درد کشیدن او را درک می کنند.

اسلاید 10: اکثر بیماران مبتلا به درد مزمن قبلا این رویکرد ارزیابی را تجربه نکرده اند و درمانگران در طی فرآیند ارزیابی نه تنها باید حوزه های عمومی را که قبلا توضیح داده شد، بررسی کنند، بلکه باید درباره ی عوامل اختصاصی درد نیز اطلاعاتی کسب کنند. ارزیابی باید تجربه ی کنونی، الگوهای احساس درد و عوامل محیطی مؤثر بر تجربه ی درد را شامل شود. این عنصر مهم شناختی- رفتاری با استفاده از یادداشت روزانه ی درد، به بهترین وجه انجام می شود

اسلاید 11: یادداشت روزانه ی درد ارزیابی شناختی- رفتاری باید با کامل کردن یادداشت روزانه ی درد آغاز شود که این یادداشت شامل اطلاعاتی درباره ی شدت درد، میزان کنترل درد و مصرف داروهای مسکن می شود. یادداشت روزانه ی درد بسیار مهم است، زیرا در بسیاری از مداخلات درمانی، بیماران باید از تغییرات شدت درد به عنوان نقطه ی آغاز اجرای راهبردهای مقابله ای و یا ارزشیابی افکار مربوط به درد استفاده کنند. ارزیابی باید وضعیت جسمی را که در آن فرد احساس درد می کند و نیز ماشه چکانهای درد را پوشش دهد.

اسلاید 12: یادداشت روزانه ی درد حداقل باید یک متغیر روانی را شامل شود، حتی اگر این متغیر روانی فقط فعالیت رفتاری باشد. اکثر بیماران مبتلا به درد مزمن حداقل از یک داروی مسکن استفاده می کنند و باید میزان و زمان مصرف دارو را در پایش روزانه ثبت نمایند. بررسی دردی که در اعضای مختلف بدن بروز می کند، ممکن است قسمت زیادی از جلسه ی ارزیابی اولیه را به خود اختصاص دهد. پرداختن به این موضوع بسیار مهم و اساسی است، زیرا درمانگران با این کار به بیماران نشان می دهند که تجربیات آنان از درد مهم است.

اسلاید 13: همچنین در بعضی از موارد لازم است که برگه های یادداشت روزانه ی درد به منظور انطباق با متغیرهای مختص اختلال مانند غذا خوردن درباره ی بعضی از سردردها) و مراحل چرخه ی قاعدگی در بعضی از خانم های مبتلا به درد مزمن) یا عوامل محیطی مانند تغيير الگوی کاری یا حضور یکی از بستگان یا آشنایان تغییر یابند. درجه بندی شدت درد معمولا با استفاده از یک مقیاس ۱۰ درجه ای انجام میشود (گاهی اوقات به صورت نمودار نشان داده می شود).

اسلاید 14: چنانچه بیماران تعریف مشخصی از درجات اصلی داشته باشند (برای مثال، صفر نشان میدهد که اصلا درد ندارید و ۱۰ نشان دهنده ی شدید ترین دردی است که می توانید تصور کنید)، به راحتی می توانند از این مقیاس استفاده کنند. نحوه ی تعریف درجات انتهایی به ترجيح درمانگر و ویژگی های بیمار بستگی دارد.

اسلاید 15: اگر درجه ی ۱۰ به عنوان شدید ترین دردی که بیمار تجربه کرده است تعریف شود، بعضی از بیماران برای تمام دردهایشان از این درجه استفاده می کنند. در این موارد بهتر است درمانگر درجه ی ۱۰ را به عنوان شدیدترین دردی که بیمار می تواند تصور کند، مشخص نماید. بعضی از بیماران در یادداشتهای روزانه یا در پاسخ به سؤالات دردشان را در تمام ساعات بیداری با حداکثر شدت درجه بندی می کنند.

اسلاید 16: این شیوه ی پاسخ دادن به درجه بندی های شدت درد، درمانگر را با مشکلاتی مواجه می کند. اولا، بعيد است که شدت درد این قدر زیاد باشد و این امر معمولا تظاهر جسمانی یک سوگیری شناختی است که استدلال هیجانی نامیده می شود. در این موارد، بیماران در هنگام بروز درد به شدت ناراحت می شوند و بنابراین تجربه ی درد خود را به عنوان شدید ترین دردی که می توانند تصور کنند پردازش می نمایند